شرح دیوان اشعار حکیم ناصر خسرو قبادیانی

داستان کوتاه در افغانستان

پایان روز

انتشارات چشمه منتشر کرد:رمان کوتاه پایان روز تجربه ی جدیدی است در جهان داستانی محمد حسین محمدی، نویسنده ی اهل افغانستان که بسیاری از آثارش مانند از یاد رفتن و انجیرهای سرخ مزار با اقبال مخاطبان و منتقدان رو به رو شده و جوایز معتبری از جمله جایزه بنیاد هوشنگ گلشیری را از آن خود کرده اند. اما کتاب جدید او قصه ای عجیب دارد. یک کارگر مهاجر که سال هاست در تهران به کارگری مشغول است، در یک کارگاه در میابد کسی از عزیزانش در حال مرگ است و بر عهده ی اوست تا کفن تهیه کند، کفن خلعتی...او میخواهد بازگردد با کفن. از سویی با داستانی مو ازی مواجه ایم از فضای افغانستان و خانواده ی مرد، ترکیبی که پر است از اتفاقات تاثیرگذار. محمدی تصویری نوساخته از زنده گی یک کارگر مهاجر در تهران و فضایی که او در آن به زیستن مشغول است. این رفت و آمد مکانی و روایی که در یک روز اتفاق می افتد، رمانی را مقابل مخاطب قرار میدهد که بعید است بتواند از تاثیرش به راحتی رهایی یابد. قصه ی پدران و پسران، با میانجی مرگ... .فروشگاه اینترنتی نیک بوک

انجیرهای سرخ‌مزار

نشر چشمه منتشر کرد: پسرك را ما انداختیم در چاه. مجبورمان ساخت كه ما بیندازیمش. و بعد خاك ریختیم در چاه كه بوی‌شان همه جا را پر نكند و كس خبر نشود. خود پیكا به دست ایستاده شد و نگاه‌مان كرد. پسان پیكایش را به شانه‌اش انداخت و قطار خالی مرمی‌ها را دور گردنش. و به طرف قشلاق رفت و ما هنوز بر سر چاه بودیم. نمی‌دانستیم چه بكنیم. از خاك انداختن كه دست كشیدیم، مدتی همان‌جا ماندیم و بعد یكی‌یكی رفتیم. رفتیم تا به زن‌هایمان وقتی كه شب پهلویشان خواب كردیم، آرام‌آرام و با خوف قصه كنیم كه بچه فلانی این‌ها را كشته. رفتیم به پدرها و مادرهایمان قصه كنیم. برای آشناهایمان یا هر كس را كه در راه دیدیم... و صبا روزش همه خبر داشتند. حتی بچه‌های خردسال و حالا این‌ها آمده‌اند، جنازه‌ها را كشیده‌اند و با خودشان برده‌اند. و حالا ما به هر جایی كه می‌رویم، بیم داریم كه مبادا یكی جلومان را بگیرد و... "فروشگاه اینترنتی کتاب نیک بوک"

بود نبود بودگار بود

از یاد رفتن

نشر چشمه منتشر کرد: داستان بلند «از یاد رفتن»، زندگی یک صبح تا شام «سیدمیرک شاه آغا» است. روایتی فصل به فصل و هر فصل یک ساعت از روز را بیان می کند، به این صورت، فصل اول؛ پانزده کم هفت بجه صبح (بجه به معنای ساعت) و به همین ترتیب؛ بیست و کم هشت بجه، یازده کم نه بجه و... «سید میرک شاه آغا» از خواب بیدار می شود و زندگی سراسر ملالش را شروع می کند. از خواب بیدار شده، از حیاطی که روزی چنارهای تناور و حوض بزرگی داشته رد شده و به مستراح می رود، برمی گردد، وضو می گیرد، نماز می خواند، صبحانه ای را که پیرزنش برایش آورده می خورد، لباس هایش را پوشیده، رادیواش را برمی دارد و برای خرید باتری به شهر می رود، پس از گشت و گذار فراوان، بالاخره باتری می خرد و شب هنگام با هزار جور ترس و دلهره به خانه بازمی گردد، رادیواش را راه می اندازد، به گوشش می چسباند و تمام. داستان روایت واقعیت گونه یک روز از زندگی پیرمردی است که با تمام وجود برای از بین بردن یکنواختی و جبر حاکم بر روزگارش تلاش می کند. «سیدمیرک شاه آغا» سعی می کند با خریدن باتری برای رادیواش و گوش دادن به رادیو صدای امریکا و رادیو ایران خودش را از این تکرار و یکنواختی نجات دهد، گرچه با این کار به یک ملال و تکرار بزرگ تر که همان گوش دادن به رادیو و غرق شدن در همان صداهای همیشگی و پی درپی است تن می دهد. در تمام روز هنگامی که به خاطر پیری و فرتوتی اش با زجر و زحمت فراوان به جست و جو می رود، حرکتی سیزیف وار را نمایان می کند. در داستان «از یاد رفتن»، با تکیه بر زندگی «سیدمیرک شاه آغا» در لایه های زیرین داستان می توان زندگی ملتی را دید که در عین جنگ و حاکمیت دیکتاتوری در همه ابعاد، با تمام توانش سعی در زنده ماندن و نفس کشیدن دارد. قدم های خسته و آهسته و همراه با ترس «سیدمیرک شاه آغا» نشانگر آن است که چگونه این مردم برای رسیدن به تحول و پیشرفتی تازه گام برمی دارند؛ در تمام مدت زیر نگاه خبیث چکمه پوشان و دژخیمان و تفنگ به دستان که بر سرانجام کوچک ترین عمل، آنها را به سینه دیوار چسبانده و گلوله در سرشان خالی می کنند. اما با وجود همه اینها، آهسته آهسته به سمت شنیدن صدایی دیگر از آن سوی مرزها در تلاشند. از طرفی وجود دو زن (همسر و دختر سیدمیرک شاه آغا) در داستان قابل توجه است. این دو خود نماینده قشر رنج دیده زنان افغان هستند که مجبورند تمام عمر، از صبح تا شام در خفایا و زوایا و به دور از هرگونه تماس با بیرون به زندگی پوشالی و پوسیده خود ادامه دهند. نویسنده همچنین در زبان اثر نیز سعی اش بر آن بوده تا تمامی این را جریان دهد. با جمله بندی هایی که ریتمی خاص را در خود دارد؛ ریتمی که کندی و تکرار افعال و سکته های فراوان را در عین یکدستی به وجود می آورد.پرداختن به جزئیات بی اهمیت و اصرار در گفتنشان، خواستار این است که زندگی در اینجا فقط همین است. چیزهای بیهوده و مداوم همراه با ترس، اما با تمام اینها هنوز زندگی و امید به آینده به عنوان یگانه راه رهایی بخش در تمام اثر موج می زند. نیک بوک نمایشگاه کتاب در صفحه مانیتور شما

تاریخ تحلیلی داستان‌نویسی افغانستان

انتشارات چشمه منتشر کرد:امروز، حتا خود داستان نویسان افغانستان نیز از روند شکل گیری و سیر تحول داستان نویسی افغانستان بی اطلاع اند. مقالات بسیار معدودی در این زمینه نگاشته شده که فقط نامی از برخی نویسنده گان در آنها دیده می شود و تا به حال هیچ کس به درستی و به طور کامل به جریان داستان نویسی افغانستان نپرداخته است. کتاب ها و مقاله های اندکی که نوشته شده اند، بیشتر با نگاهی تاریخی به داستان نویسی افغانستان پرداخته اند و کمتر مقاله یی است که به نقد و تحلیل سیر تحول داستان نویسی در افغانستان پرداخته باشد. از این رو نویسنده، در این کتاب، تلاش کرده است علاوه بر تاریخ ادبیات، به نقد و تحلیل ساختاری آثار نیز بپردازد.فروشگاه اینترنتی نیک بوک

تو هیچ گپ نزن

هشت نفر بودیم ما كه پای نداشتیم و هیچ‌وقت از كوه پایین شده نمی‌توانستیم. می‌ترسیدیم ما كه مبادا از آن‌جا لول بخوریم وقت پایین شدن از كوه. و تا به پایین كه می‌رسیم، چیزی از بدن‌های بدون پای ما نماند و همه در بین سنگ‌ها قسمت شوند و حتا گورستان را هم كلان‌تر نتوانیم. هشت نفر بودیم ما كه پای نداشتیم و دانه‌های كمسایی دو ـ شش و دو ـ پنج كه می‌آمد. شاه بودیم و دو ـ چهار و دو ـ دو كه می‌نشستند با كون به زمین می‌نشاندمان. دانه‌های كمسایی قوماندان شده بودند و در هر كاری بازی می‌كردیم ما و آن كه نمی‌‌باخت. شاه می‌شد و دیگران‌مان گوش به فرمان تا وقتی كه دیگری دو ـ شش می‌آورد و جای‌‌‌ها عوض می‌شد. هشت نفر بودیم ما و...

هزار و یک حکایت اخلاقی

هزار و یک حکایت قرآنی

بلاغت معانی بیان و بدیع

سیاسر

انتشارات حکمت کلمه منتشر کرد: در تاریکی قیدک مویت را پهلوی چدرت میگذاری موهایت را با دست هایت میگیری و بازمیکنی و می اندازی شان روی شانه هایت موهایت دراز استند.موهایت بیخی دراز شده اند.موهایت به کمرت میرسند.دلت میشود و موهایت را کوتاه کنی.دلت میشود موهایت را بچه گانه قیجی کنی...اما دفعه ی پیش هم که میخواستی موهایت را قیچی کنی بوبویت نمانده بود.قیچی همان طور در دستت مانده بود.بوبو قیچی را از دستت گرفته بود. بوبو گفته بود:موی نمود زن است.باز چی فرقی است بین زن ها و مردها...گفته بود:نمود زن به همین موی ها است.خودت را کولی نساز گفته بود:زن بی موی مثل باغ بی درخت است. فروشگاه اینترنتی نیک بوک