سنگ و سایه

داستان سنگ و سایه گونه‌ای یاركشی پیش از بازی بود كه از هر بازی‌ای زیباتر می‌نمود و كودك می‌خواست كه بازی هرگز آغاز نشود ، همچنان ایستاده باشند پشت به مهتاب ، چشم به سایه‌ها كه بر زمین افتاده بودند . چنین نمی‌شد . سردسته‌ها سنگ به سایة دلخواه خود می‌انداختند و یارگیری آغاز می‌شد . گاه پیش می‌آمد كه سنگ بر سایة كودك می‌ماند اما او از جا تكان نمی‌خورد . دلش می‌كشید سنگ پیوسته در راه باشد و سایه در حنكای خاك مهتاب گرفته ، بماند . شیوة دیگر برای یارگیری ، « چُرچُر ، دست پُر » بود . بدین گونه كه سردسته‌ها در كنار هم می‌ماندند و بچه‌ها دست به گردن هم انداخته دور می‌شدند و با هم می‌خواندند كه یكی ماه باشد و دیگری ستاره ، یا یكی آسمان باشد و دیگری آفتاب . پس از اینكه « واخواندن » انجام می‌گرفت ، دوتایی به سردسته‌ها نزدیك می‌شدند ، می‌گفتند : « چُرچُر » سردسته‌ها می‌گفتند : « دست پُر ! » می‌گفتند : « كی می‌خواهد ماه ؟ كی می‌خواهد ستاره ؟ » . (ازمقدمة كتاب ) نشر ققنوس از محمدرضا صفدری پیش از این كتاب « من ببر نیستم پیچیده به بالای خود تاكم » را منتشر كرد كه برنده رمان برگزیده سال 81 منتقدان و نویسندگان مطبوعات و نیز جایزه ادبی اصفهان شد.

من ببر نیستم

..به همان نشان دادن که شاخه های مواول، شاید یک سالی بیشتر، ازپس وپیش وپهلوهای اسب پیچیده وگره دار شده بودند که از روبرو نمی شد گفت این اسب است ومی شد گفت این تاک است پیچیده به بالای خود واسب نیست می نماید که اسب است یا روزگاری اسبی درسایه این شاخه های همیشه سرگردان وتوی خود پیچیده رااز استخوان ها جدا می کرد وشاخه های ازپایین به بالا خمیده اندکی سر راست کرده با آن خیزش ببروار ایستاده رودروی آن ها باز هم نمی شد گفت که آن ببر است و بی چون وچرا تاک بود پیچیده درخود وبه بالای خود...(رمان برگزیده سال 81 معتقدان ونویسندگان مطبوعات وجایزه ادبی اصفهان)

با شب یکشنبه

انتشارات نیماژ منتشر کرد:از محمدرضا صفدری به عنوان یکی از شاخص ترین چهره های داستان کوتاه فارسی یاد می کنند. گرچه در کارنامه ی نویسندگی او دو رمان (سنگ و سایه) و (من ببر نیستم پیچیده به بالای خود تاکم) در چندین جایزه ادبی عنوان کتاب سال را از آن خود کرده اند. با این حال نام این نویسنده ی جنوبی، پیش از هرچیزی در ردیف نام های تاثیر گذاری قرار داده است که نمادی از رشد و شکوفایی داستان کوتاه فارسی در دوره ی اخیر است.سومین مجموعه داستان محمدرضا صفدری دربرگیرنده ی آثاری است که هر کدام بیانگر پختگی نویسنده اش در شیوه های مورد علاقه اش در داستان کوتاه است. زبان که از خصلت ها و مولفه های مهم صفدری است در مجموعه ی ( با شب یکشنبه) به اوج می رسد و به نمونه هایی رشک برانگیز تبدیل می شوند. آدم هایی که صفدری از زندگی در دوردست ها و اکنون روزگارش به داستان هایش احضار می کند، از بس که ملموس و باور کردنی اند، کابوس هایی همیشگی در ذهن و یاد مخاطبش می شوند.چشمم می ماند به کشش انگشت های بالای سرم تا کم کم سایه ی دست هایی ر ا می دیدم که به روی دیوار می رفت و می آمد. چند شب از این سایه بازی گذشته بود که دیدم رخت هایم را به هم ریخته اند، تازه سر شب بود و از گشت و گذار برگشته بودم. هر تکه ای از جامعه شلوارهایم در جایی افتاده بود. اول که آن ها را دیدم توی خاک و گچ لگد کوب شده، از دلم گذشت که این ها رخت های همان کسی است که نرسیده بوده ماله ای به دیوار پستو بکشد. دلم گرفت برای او که از ترس یا چیزی دیگر، نرسیده بوده که کیسه ی جامه شلوارش را با خود ببرد. آن ها را یکی یکی از لای آجرها و کپه های گل و گچ بیرون می کشیدم که جامه شلوارهای خودم را در میان آن ها دیدم. آن ها را تا کردم توی کیسه ام گذاشتم. تکه چرمی داشتم که پیه بز لای آن پیچیده بودم. دیده بودند که هرشب پیه بز می مالیدم به پاشنه ی پا و کنده ی زانویم. این را هم پرت کرده بودند. برای همین، کنده صدایم می کردند. از آن روز که پیه و تکه چرم را دیدند گفتند که من جادو می کنم.فروشگاه اینترنتی نیک بوک

چهل گیسو

انتشارات نیماژ منتشر کرد:درآوردن لحن متل یا افسانه‌ای که در کودکی شنیده‌ایم کار دشواری است. با ضبط کردن صدای راوی پیری و نوشتنش بر روی کاغذ، لحن نخستین به‌گمان من پدید نمی‌آید. لحنی که گوینده‌ی افسانه در گذشته برای شنونده‌ی خردسالش به‌کار می‌برد، می‌شود لحن نخستین نامید، صدایی میان دهان راوی و ماه که در آسمان به راه خودش می‌رفت (در زمستان آتش) و گوش کودک. آن صدا در میان سه عنصر رفت و برگشتی می‌کرد و تا شب‌های شب در گوش کودک می‌ماند و هربار صدای دورشنونده‌ای بود تا سال‌های سال.این چند افسانه را که در زمان کودکی شنیده بودم به روی کاغذ آوردم. دوباره آن‌ها را از راویان پیر و نوجوان شنیدم و باز نوشتم. بسیاری دیگر هم بود از افسانه و بازی‌های محلی که در این دفتر نیامده است. نمونه‌ی دنباله‌دار آن‌ها متل‌های «کاگِدولی» بود که هر متل رویداد کوتاهی دارد و مردی به‌نام کاگِدولی از دام‌هایی که در راهش می‌گسترند می‌گریزد یا کاری می‌کند که دام‌گذار در دام خود گرفتار می‌شود. یکی از متل‌هایی که شاد بود و ترس و اندوه در آن جایی نداشت همین متل‌های کاگِدولی بود.فروشگاه اینترنتی نیک بوک

سیاسنبو

انتشارات آموت منتشر کرد: محمدرضا صفدری متولد 1333 در خورموج بوشهر لیسانس ادبیات نمایشی از دانشگاه دراماتیک دانشگاه تهران، وی با انتشار داستان­های «سیاسنبو»، «علو» و «آکوسیاه» در مجله­ی «کتاب جمعه»ی احمد شاملو در سال 1358 در میان جامعه ادبی، شناخته شد. مجموعه داستان­های صفدری ده سال بعد در یک مجموعه با عنوان «سیاسنبو» منتشر شد. از این نویسنده پس از سیاسنبو، کتاب­های «تیله­ی آبی»، «من ببر نیستم پیچیده به بالای خود تاکم»، «چهل گیسو» و «سنگ و سایه» منتشر شده است. فروشگاه اینترنتی نیک بوک

تیله آبی

مجموعه داستان «تیله آبی» در برگیرنده7 داستان از برجسته‌ترین داستان‌های محمد‌رضا صفدری است. تسلط او به تکنیک‌های داستان پردازی، شناخت ژرفش از باورها و آداب بومی و پیشنهادات تازه‌اش در روایت او را در زمر? شاخص‌ترین نویسندگان ایران قرار داده است. «مرد می‌خواند و از سین? کوه بالا می‌رفت. خنکای بامدادی، بیشه‌زار و سایه‌های وهمناک که با برآمدن آفتاب ندیدار می‌شدند. همه چیز و هر جا سایه بود، سایه‌های سپید شیری رنگ. مرد نمی‌دانست از کی به خواندن بنا کرده بود. از خانه درآمده بود. از گندمزار گذشته بود و رسیده بود به نمکزار و شور‌آب و کوه‌هایی که آب باران در سنگچال‌هایش گس بود و تلخ. دیروز هم یک بار دیدار آمد. سای? رمند? آهو نبود. موهای بلند سر اندر پای سایه را می‌پوشاند. دو چشم لابه‌لای شاخ و برگ نی پیدا و ناپیدا شد. خواندن از یادش رفت . ایستاد و دوید. بلند موی سبزه‌رو گریخت. مرد با خود گفت: «زن تو این کوه و کمر چه می‌کند؟»