افسوس نمی خوریم

انتشارات کتابسرای تندیس منتشر کرد: همه ی ما چیزهای بسیاری از دولت های کره ی شمالی شنیده ایم چه تنگنا ها و فشارهای باور نکردنی و احمقانه ای برای مردمش میسازد اما از خود مردم از زندگی عادی مردم در این دیکتاتوری مزرعه ی حیوانات گونه کمتر چیزی میدانیم مردم کره ی شمالی چطور عاشق میشوند؟کمبود غذایی و قحطی ها را چگونه تاب می آورند؟چه فیلم هایی میبینید؟این کتاب میکوشد از طریق روایت زندگی پنج نفر انسان عادی که از کره ی شمالی گریخته اند تصویری دیگر اما بسیار غریب از این کشور به دست بدهد نویسنده میگوید:در عکس ها و تلویزیون مردم کره ی شمالی مردمی ماشینی به نظر میرسند که همیشه در حال رژه رفتن با یونیفرم یا اجرای حرکات گروهی ژیمناستیک برایذاعلام وفاداری به پیشوای کره ی شمالی اند با نگاهی دقیق به تصاویری از این دست سعی دارم از واقعیت ورای آن چهره های تهی خبر دهم فروشگاه اینترنتی نیک بوک

حسین شهرابی

حسرت نمی خوریم (زندگی در کره شمالی)

انتشارات ثالث منتشر کرد:مادران به دکتر کیم می گفتند:« نمی تونم بفهمم موضوع چیه،تنها چیزی که می دونم اینه که نمی تونم کاری کنم که بچه م دیگه گریه نکنه.» او دلسوزانه سرش را به نشانه تایید تکان می داد،زیرا وضعیت را کاملا درک می کرد،اما از به زبان آوردن کلمات درمانده بود.چطور می شد به یک مادر گفت که کودکش نیاز به غذای بیش تری دارد وقتی که هیچ چیز بیش تری برای دادن به او نبود؟دکتر کیم برگه می نوشت که کودک را در بیمارستان بپذیرند و می دانست که هیچ درمانی برای این وضعیت ندارد.بیمارستان هم هیچ غذایی نداشت، زمانی که نوبت او برای سرکشی بود،در بخش امراض کودکان راه می رفت،بچه ها با چشم هایشان او را دنبال می کردند،حتی زمانی که پشتش را به آن ها می کرد،می توانست نگاه خیره شان به روپوش سفیدش را احساس کند،بهت زده بود که آیا می توانست آن ها را آرام کند یا نه،اما خیلی زود می فهمید که نمی تواند.دکتر کیم،سال ها بعد به من گفت:« اونا متهم کننده نگاه می کردن.حتی بچه ها ی چهار ساله می دونستن که می میرن و من هیچ کاری برای کمک به اونا نمی کردم.تنها کاری که می تونستم بکنم این بود که با مادر اسر جسد بی جون بچه هاشون گریه کنم.»فروشگاه اینترنتی نیک بوک

زینب کاظم خواه

شهر سرخ

انتشارات کتاب پارسه منتشر کرد:باربارا دمیک، روزنامه نگار نامدار، همانند اثرش درباره کره شمالی، در این کتاب نیز به سراغ یکی از مخفی ترین زوایای جهان رفته است. او داستان یک شهر تبتی را نقل می کندکه خارجی ها به سختی قادر به بازدید آن هستند.نگابا جایی بود که تبتی ها و کمونیست های چین برای اولین بار در آنجا با یکدیگر مواجه شدند.در دهه 1930، ارتش سرخ مائو به سمت این فلات تبتی متواری شد تا از فلاکت جنگ داخلی چین بگریزد. زمانی که سربازان به نگابا رسیدند، چنان گرسنه بودند که صومعه هارا غارت کردند و مجسمه های مذهبی را که از آرد و کره درست شده بود خوردند. از نظر تبتی ها، این کار به منزله خوردن بودا بود. تجربیات آن ها از نگابا، به نوعی نهضت مقاومت تبتی در دهه های پیش رو منجر می شد که فرجامی بسیار تکان دهنده داشت.فروشگاه اینترنتی سی بوک