یک مشت آدم

انتشارات کلاغ منتشر کرد:آن ویازمسکی 14 مه 1947 در برلین دیده بر جهان گشود.در 18 سالگی با بازی فیلم ناگهان بالتازار به کارگردانی روبر برسون پا به عرصه سینما نهاد و پس از آن در حدود 35 فیلم، از جمله در آثاری از پازولینی (قضیه)، ژان لوک گودار (زن چینی، آخر هفته، یک به علاوه یک)، مارکو فرری و فلیپ گرل نقش آفرینی کرد. از آن میان، بازیش در فیلم قضیه به کارگردانی پازولینی بیشتر خود نمائی میکند.ویازمسکی سال 1967 بل ژلن کوک گدار ازدواج کرد. ازدواجی که چندان به درازا نکشید و سال 1979 به جدایی انجامید. او کتابی با نام یک سال بعد دربار این رابطه ی کوتاه نوشت که میشل آزاناویسوس به سال 1917 بر اساس آن فیلمی به نام موحش ساخت.آن دستی درادبیات هم داشت و پس از کناره گیری از سینما به طور جدی به ادبیات پرداخت و داستان های کوتاهی به چاپ رساند که از آن میان دختران با نزاکت برنده ی جایزه ی داستان کوتاه انجمن ادبی فرانسه در 1988 شد.از رمان هایش می توان به کشتی زیبای من (1989)، ماریمه (1991) کانین (برنده جایزه ادبی گنکور دانش جوئی) ، سینما برای عشق و تمام این قول های زیبا اشاره کرد که این آخری دست مایه ی ژان پل سیویراک شد در ساختن فیلم تمام این قول های زیبا، او جایزه بزرگ رمان از آکادمی فرانسه را در 1998 برای یک مشت آدم به دست آورد.در 2001 کتاب در چهار گوشه ی جهان و در 2002 هفت پسر بچه را منتشر کرد. آخرین رمان او با نام مرد مقدس اندکی پیش از مرگش منتشر شد.فروشگاه اینترنتی نیک بوک

سمیرا موسی

یک سال بعد

انتشارات مرکز منتشر کرد:آن ویازِمسکی در ادامۀ شرح آشنایی‌‌‌اش با ژان لوک گدار -در کتابِ ایام آموختن- حالا در اینجا، یک سالی بعد از آن ایام، از زندگی مشترک و فعالیت سینمایی‌‌‌شان می‌‌‌گوید، از زمانۀ پرتلاطم 68، و حضور در جنبش دانشجویی و اعتصاب‌‌‌های سراسری، راوی با شرح حضور اجتماعی، از حفظ فردیت و جایگاه خود در جامعه غافل نمانده است. شالودۀ زندگی زوجِ داستان و رویدادهای اجتماعی مرحله به مرحله توأمان شکل می‌‌‌گیرد. ویازِمسکی با پایبندی به اصل واقع‌‌‌گرایی در سبک و زدودن لایه‌‌‌های رمانتیک، در اینجا علاوه بر اندوخته‌‌‌های ادبی، از آموخته‌‌‌های سینمایی‌‌‌اش در ساختار روایت، مشخصاً در تقطیع و توالی‌‌‌ها و نیز از عامل صدا، بهره برده است.ویازِمسکی در عرصۀ سینما یکی از نمونه‌‌‌هایی بود که با الگوهای رایج جنسی سنخیتی نداشت، ابژۀ تولید میل نشد. در تآتر هم روالی خاص خود داشت، گزیده کار بود، نقش‌‌‌آفرینی‌‌‌اش در پانته‌‌‌زیله (اثر هنریش فون کلایست) به یادماندنی است. همکاری‌‌‌اش با گدار در سال 1971 با فیلم امن و امان [همه‌‌‌چیز روبه‌‌‌راهه] پایان گرفت، فیلم یک سال بعد (1972) به نمایش درآمد، و در همان سال از هم جدا شدند. ویازِمسکی بعد از دوره‌‌‌ای پریشان احوالی، در سال2017 به علت ابتلا به سرطان از دنیا رفت.فروشگاه اینترنتی نیک بوک

قاسم روبین

ایام آموختن

انتشارات مرکز منتشر کرد:کتاب «ایامِ آموختن»، یا به عبارتی مرارتِ آموختن، روایتی است مستند از زندگی گدار و همسرش آن ویازمسکی، که دانشجوی فلسفه است و بازیگر، دختری برخاسته از محیط و خانواده ای پایبند اصول و سنت، و نوه ی فرانسوآ موریاکِ نویسنده. آنچه در کتاب می گذرد، نه محدود و منحصر به گزارشی خطی، که بازتابی است زندگی و سینما و درس و دلباختگیِ زوجی که آینه ی هم اند، تلفیقی از زندگی فردی و حیات اجتماعیِ این دو در دوره ای از تاریخ و در بزنگاه زمانه و نسلی زاده ی جنگ، و حالا در آستانه ی بلوغ فکری، رکنی از کتاب هم مربوط به همین نسل عصیانی است، با مطالباتی و آمالی که منجر می شود به تحولات اجتماعی-فرهنگیِ 1968. اسلوب نویسنده در پرداختن روایت با تأسی و تلمذ از پیشگامان ادبی و سینمایی عصر خود، گسسته-پیوسته است، با ذهن و بیانی آمیخته ی کلمه و تصویر. عنصر مکان هم البته به مثابه شخصیتی از روایت و با معنایی نمادین در جغرافیای شهر به خوبی در متن گنجانده شده است.ویازمسکی در تحقق آمال سینمایی اش گرچه ناکام ماند، اما از سودای نوشتن خلاصی نیافت، گرفتار کلمه شد، و نوشت.فروشگاه اینترنتی نیک بوک