زمستان دست های من

مهناز حسینی سرودن را از دوران نوجوانی شروع کرد- از سیزده سالگی و به قول خودش در دل کویر- در زاهدان- کودکی و نوجوانی اش در آنجا گذشت با نگاه به آسمان پر ستاره ی کویر و زیر تابش داغ خورشید و در انتظار قطره ای باران- باران طبیعت و باران عشق و محبت و دانش و بالندگی دفتر اول و دوم این مجموعه شعرهای همین مرحله از زندگی و تفکر اوست یعنی عمدتا شعرهای 13 تا 18 سالگی شعر. او چون گیاهی خودرو در دل کویر آرام و مقاوم رشد می کند و کم کم می بالد و ایمان می آورد که خواهد ماند: باور نمی کنم که می میرم باور نمی کنم که اندیشه هایم می پوسد در تن سرد خاک و این گونه است که کودک کویر، نوجوان بام های رویاهای پایان ناپذیر آرام آرام به زنی کامل و شاعری اجتماعی و دردمند و آگاه نسبت به آنچه در پیرامونش می گذرد تبدیل می شود شاعری که بیش از همه تصویرگر صادق دردهای اجتماعی روزگار خویش است: باورم شد که یاس ها مرده اند باورم شد که درختان در لابلای خم شاخه هایشان به خواب رفته اند باورم شد که صدای تند نفس ها در شمارش گام ها گم شده است.

مهناز حسینی سرودن را از دوران نوجوانی شروع کرد- از سیزده سالگی و به قول خودش در دل کویر- در زاهدان- کودکی و نوجوانی اش در آنجا گذشت با نگاه به آسمان پر ستاره ی کویر و زیر تابش داغ خورشید و در انتظار قطره ای باران- باران طبیعت و باران عشق و محبت و دانش و بالندگی دفتر اول و دوم این مجموعه شعرهای همین مرحله از زندگی و تفکر اوست یعنی عمدتا شعرهای 13 تا 18 سالگی شعر. او چون گیاهی خودرو در دل کویر آرام و مقاوم رشد می کند و کم کم می بالد و ایمان می آورد که خواهد ماند: باور نمی کنم که می میرم باور نمی کنم که اندیشه هایم می پوسد در تن سرد خاک و این گونه است که کودک کویر، نوجوان بام های رویاهای پایان ناپذیر آرام آرام به زنی کامل و شاعری اجتماعی و دردمند و آگاه نسبت به آنچه در پیرامونش می گذرد تبدیل می شود شاعری که بیش از همه تصویرگر صادق دردهای اجتماعی روزگار خویش است: باورم شد که یاس ها مرده اند باورم شد که درختان در لابلای خم شاخه هایشان به خواب رفته اند باورم شد که صدای تند نفس ها در شمارش گام ها گم شده است.