زائر افسون شده

انتشارات ماهی منتشر کرد: ایوان سیوِریانیچ فلیاگین، رعیت ساده‌دل و جنگجویی سالک، داستان نیم‌قرن زندگی خود را به گونه‌ای عارفانه بازگو می‌کند: رام کردن اسبان وحشی، پیروزی بر قهرمان استپ‌ها، چیرگی بر وسوسه‌ی افسون زن، قربانی‌قراردادن خود برای نجات نزدیکان، حماسه‌آفرینی در جنگ و عذاب اسارت، تعمید کودکان، ستیز با ابلیس و پیشگویی سرنوشت کشور. مادرش نذر می‌کند تا او را به خدمت خدا بسپارد و پسر سعی دارد سوگند او را نقض کند و راه دنیا را برمی‌گزیند. با این حال شیفتگی‌های معنوی در ضمن این‌که او را از هلاکت می‌رهاند، از پس مرگی محتوم به صومعه می‌رساند، گرچه در آخر عیان می‌شود که علت اصلی آن گرسنگی و بی‌خانمانی است. ماکسیم گورکی در چند جا لسکوف را استاد زبان روسی خود دانسته و در جایی هم گفته است که لسکوف، خود آن زائر افسون‌شده و شوریده‌ی زندگی و سخن است.نیکالای سمیونوویچ لسکوف، نویسنده و روزنامه‌نگار روس، در چهارم فوریه‌ی 1831 در گاروخووو در نزدیکی آریول به دنیا آمد. پدرش در 1839 از خدمت دولتی کناره گرفت و ملک کوچکی خرید، اما عملاً ثابت شد که این ملک کوچک‌تر از آن است که پاسخگوی نیازهای خانواده باشد(لسکوف بزرگ‌ترین فرزند در میان هفت فرزند خانواده بود). پدر در 1848 درگذشت و مسئولیت خانواده به دوش مادرش افتاد. لسکوف مدتی با خاله‌زاده‌هایش تعلیم خصوصی می‌گرفت. او در 1841 وارد دبیرستان محلی آریول شد و تا 1846 در آن‌جا ماند. در این سال، پیش از به پایان بردن دوره‌ی رسمی تحصیلات، آن‌جا را ترک کرد. کل آموزش رسمی او محدود به همین می‌شد. پس از آن در یکی از دادگاه‌های جنایی آریول با سمت منشی استخدام شد، اما در 1849 او را به کی‌یف منتقل کردند تا به عنوان مأمور سربازگیری به کار بپردازد. در کی‌یف او افق فکری‌اش را از طریق ارتباطات اجتماعی و مطالعات وسیع بسیار گسترش داد. لسکوف در 1853 ازدواج کرد، ازدواجی که عملاً ثابت شد چندان عاقلانه نبوده است. سال‌ها بعد همسرش در تیمارستان بستری شد. ازدواج غیررسمی بعدی او نیز پس از ده سال سرانجام ناخوشی داشت. لسکوف در 1857 از خدمت دولتی کناره گرفت و به خدمت یکی از بستگان سببی‌اش درآمد. در این دوره تا 1860 به اقتضای کارش به اقصا نقاط روسیه سفر کرد که مواد و مصالح زیادی برای نوشته‌های بعدی او فراهم آورد. او نوشتن و نشر آثارش را از 1860 آغاز کرد، البته نخست صرفاً در کار روزنامه‌نگاری بود. لسکوف که سال‌ها از بیماری قلبی در عذاب بود، ناگهان در 21 فوریه‌ی 1895 درگذشت. شهرت او در زمان حیاتش چندان زیاد نبود؛ یکی از این جهت که همرنگی سیاسی با زمانه‌اش نداشت و دیگر از این جهت که بهترین آثارش داستان‌های کوتاه بودند و نه رمان‌های بلند. پس از مرگش شهرتش رو به فزونی نهاد و نسل‌های بعد بیش‌تر قدر ابتکارات کلامی و قریحه‌ی عظیم داستان‌گویی‌اش دانستند. بسیاری از نویسندگان بعدی، از جمله ریمیزوف، زامیاتین و زوشنکو، از لسکوف الهام گرفته‌اند.فروشگاه اینترنتی نیک بوک

انتشارات ماهی منتشر کرد: ایوان سیوِریانیچ فلیاگین، رعیت ساده‌دل و جنگجویی سالک، داستان نیم‌قرن زندگی خود را به گونه‌ای عارفانه بازگو می‌کند: رام کردن اسبان وحشی، پیروزی بر قهرمان استپ‌ها، چیرگی بر وسوسه‌ی افسون زن، قربانی‌قراردادن خود برای نجات نزدیکان، حماسه‌آفرینی در جنگ و عذاب اسارت، تعمید کودکان، ستیز با ابلیس و پیشگویی سرنوشت کشور. مادرش نذر می‌کند تا او را به خدمت خدا بسپارد و پسر سعی دارد سوگند او را نقض کند و راه دنیا را برمی‌گزیند. با این حال شیفتگی‌های معنوی در ضمن این‌که او را از هلاکت می‌رهاند، از پس مرگی محتوم به صومعه می‌رساند، گرچه در آخر عیان می‌شود که علت اصلی آن گرسنگی و بی‌خانمانی است. ماکسیم گورکی در چند جا لسکوف را استاد زبان روسی خود دانسته و در جایی هم گفته است که لسکوف، خود آن زائر افسون‌شده و شوریده‌ی زندگی و سخن است.نیکالای سمیونوویچ لسکوف، نویسنده و روزنامه‌نگار روس، در چهارم فوریه‌ی 1831 در گاروخووو در نزدیکی آریول به دنیا آمد. پدرش در 1839 از خدمت دولتی کناره گرفت و ملک کوچکی خرید، اما عملاً ثابت شد که این ملک کوچک‌تر از آن است که پاسخگوی نیازهای خانواده باشد(لسکوف بزرگ‌ترین فرزند در میان هفت فرزند خانواده بود). پدر در 1848 درگذشت و مسئولیت خانواده به دوش مادرش افتاد. لسکوف مدتی با خاله‌زاده‌هایش تعلیم خصوصی می‌گرفت. او در 1841 وارد دبیرستان محلی آریول شد و تا 1846 در آن‌جا ماند. در این سال، پیش از به پایان بردن دوره‌ی رسمی تحصیلات، آن‌جا را ترک کرد. کل آموزش رسمی او محدود به همین می‌شد. پس از آن در یکی از دادگاه‌های جنایی آریول با سمت منشی استخدام شد، اما در 1849 او را به کی‌یف منتقل کردند تا به عنوان مأمور سربازگیری به کار بپردازد. در کی‌یف او افق فکری‌اش را از طریق ارتباطات اجتماعی و مطالعات وسیع بسیار گسترش داد. لسکوف در 1853 ازدواج کرد، ازدواجی که عملاً ثابت شد چندان عاقلانه نبوده است. سال‌ها بعد همسرش در تیمارستان بستری شد. ازدواج غیررسمی بعدی او نیز پس از ده سال سرانجام ناخوشی داشت. لسکوف در 1857 از خدمت دولتی کناره گرفت و به خدمت یکی از بستگان سببی‌اش درآمد. در این دوره تا 1860 به اقتضای کارش به اقصا نقاط روسیه سفر کرد که مواد و مصالح زیادی برای نوشته‌های بعدی او فراهم آورد. او نوشتن و نشر آثارش را از 1860 آغاز کرد، البته نخست صرفاً در کار روزنامه‌نگاری بود. لسکوف که سال‌ها از بیماری قلبی در عذاب بود، ناگهان در 21 فوریه‌ی 1895 درگذشت. شهرت او در زمان حیاتش چندان زیاد نبود؛ یکی از این جهت که همرنگی سیاسی با زمانه‌اش نداشت و دیگر از این جهت که بهترین آثارش داستان‌های کوتاه بودند و نه رمان‌های بلند. پس از مرگش شهرتش رو به فزونی نهاد و نسل‌های بعد بیش‌تر قدر ابتکارات کلامی و قریحه‌ی عظیم داستان‌گویی‌اش دانستند. بسیاری از نویسندگان بعدی، از جمله ریمیزوف، زامیاتین و زوشنکو، از لسکوف الهام گرفته‌اند.فروشگاه اینترنتی نیک بوک