نظارت دقیق قطارها

بهومیل هرابال (28 مارس 1914- 3 فوریه 1997) یکی از مهم ترین نویسندگان چک در قرن بیستم بود که آثارش به بیست و هفت زبان ترجمه شده اند. تحصیل او در رشته ی حقوق با اشغال کشورش به وسیله ی نازی ها در ابتدای جنگ جهانی دوم دچار وقفه شد. در طول جنگ، ناچار شد به عنوان کارگر راه آهن و سوزنبان مشغول به کار شود که تجربیات این دوران را در مشهورترین اثرش، نظارت دقیق قطارها، انعکاس داد. هرابال فعالیت ادبی اش را با سرودن شعر آغاز کرد، اما زمانی نگذشت که به عنوان یک داستان نویس حرفه ای مطرح شد. اقتباس سینمایی از نظارت دقیق قطارها اسکار بهترین فیلم خارجی زبان را برای سینمای چکسلواکی به ارمغان آورد. هرابال هشتاد و سه ساله، در حالی که سعی می کرد از پنجره ی آپارتمانش در طبقه ی پنجم به کبوترها غذا بدهد، ناگهان سقوط کرد و درگذشت. ...سرباز آنجا دراز کشیده بود و من روبه رویش دراز کشیده بودم. دهانه ی تفنگ را روی قلبش گذاشتم. راست و چپ را با هم قاتی کرده بودم، اما با امتحان کردن این دست و بعد آن یکی در مورد امکان نوشتن، توانستم مشکلم را حل کنم. بله، حالا تفنگ را روی قلب سرباز گذاشته بودم تا دیگر فریاد نزند، تا دیگر همین طور توی کله ام نکوبد. ماشه را چکاندم. تیری رها شد و آتشی که تا اعماق رفته بود، یونیفورم او را سوزاند. می توانستم بوی پنبه و پشم سوخته را حس کنم، اما سرباز این بار با صدای بلندتری زنش را، مادر بچه هایش را، فریاد کرد و با شتاب بیشتری در جایش تکان خورد، انگار که اینها قدمهای آخر بودند که بعدش باز است و بعد از آن خانه، خانه ای که عزیزترانش در آن زندگی می کنند...

بهومیل هرابال (28 مارس 1914- 3 فوریه 1997) یکی از مهم ترین نویسندگان چک در قرن بیستم بود که آثارش به بیست و هفت زبان ترجمه شده اند. تحصیل او در رشته ی حقوق با اشغال کشورش به وسیله ی نازی ها در ابتدای جنگ جهانی دوم دچار وقفه شد. در طول جنگ، ناچار شد به عنوان کارگر راه آهن و سوزنبان مشغول به کار شود که تجربیات این دوران را در مشهورترین اثرش، نظارت دقیق قطارها، انعکاس داد. هرابال فعالیت ادبی اش را با سرودن شعر آغاز کرد، اما زمانی نگذشت که به عنوان یک داستان نویس حرفه ای مطرح شد. اقتباس سینمایی از نظارت دقیق قطارها اسکار بهترین فیلم خارجی زبان را برای سینمای چکسلواکی به ارمغان آورد. هرابال هشتاد و سه ساله، در حالی که سعی می کرد از پنجره ی آپارتمانش در طبقه ی پنجم به کبوترها غذا بدهد، ناگهان سقوط کرد و درگذشت. ...سرباز آنجا دراز کشیده بود و من روبه رویش دراز کشیده بودم. دهانه ی تفنگ را روی قلبش گذاشتم. راست و چپ را با هم قاتی کرده بودم، اما با امتحان کردن این دست و بعد آن یکی در مورد امکان نوشتن، توانستم مشکلم را حل کنم. بله، حالا تفنگ را روی قلب سرباز گذاشته بودم تا دیگر فریاد نزند، تا دیگر همین طور توی کله ام نکوبد. ماشه را چکاندم. تیری رها شد و آتشی که تا اعماق رفته بود، یونیفورم او را سوزاند. می توانستم بوی پنبه و پشم سوخته را حس کنم، اما سرباز این بار با صدای بلندتری زنش را، مادر بچه هایش را، فریاد کرد و با شتاب بیشتری در جایش تکان خورد، انگار که اینها قدمهای آخر بودند که بعدش باز است و بعد از آن خانه، خانه ای که عزیزترانش در آن زندگی می کنند...