کار عمیق

انتشارات شمشاد منتشر کرد:کار عمیق، درسی است که من شخصا در دوران کاری‌ام بارها و بارها آن را یاد گرفتم. من ده سال است که دنبال‌کننده‌ی کار عمیق هستم، اما هنوز هم زمان‌هایی پیش می‌آید که از قدرت آن غافلگیر می‌شوم. در زمان دانشجویی‌ام که اولین‌بار با کار عمیق روبه‌رو شدم و آن را اجرا کردم متوجه شدم که این کار عمیق مرا قادر کرده است تا دو مقاله‌ی معتبر و باکیفیت در سال بنویسم (این تعداد مقاله برای یک دانشجو واقعا قابل احترام است) و در عین حال برخلاف بسیاری از هم دوره‌هایم بیشتر از وقت اداری کار نکنم و در تعطیلات آخر هفته به ندرت به کار مشغول باشم.فروشکاه اینترنتینیک بوک

محمدجواد شیری بازنچه

پیدا کردن چیکا

انتشارات شمشاد منتشر کرد:آقای میچ! چرا نمی نویسید؟چیکا روی فرش دفترم دراز کشیده است. به پشت غلت میزند. با انگشت هایش بازی میکند. او صبح زود آمده، وقتی که هنوز نور ضعیفی از پنجره می تابد. گاهی اوقات یک عروسک یا یک دسته ماژیک همراهش دارد، گاهی اوقات هم هیچ چیز با خودش نمی آورد.لباس راحتی آبی رنگش را پوشیده بود. طرح عروسک پونی روی بلوزش و ستاره روی شلوارش نقش بسته بود. قبل ترها،چیکا دوست داشت هر روز بعد از مسواک زدن، لباس هایش را خودش طوری انتخاب کند تا رنگ جوراب ها و پیراهنش به هم بیاید. اما حالا دیگر این کار را نمی کند.چیکا بهار پارسال که درخت های حیاط مان تازه داشت شکوفه میزد فوت کرد، درست مثل الان که دوباره بهار شده و درخت ها در حال شکوفه زدن هستند. نبود او نفسمان را گرفت، خوابمان را، اشتهایمان را، من و همسرم مدت های طولانی به روبرو خیره میشدیم تا کسی حرفی میزد و ما را از آن حال بیرون می کشید.تا اینکه یک روز صبح، چیکا دوباره برگشت... .فروشگاه اینترنتی نیک بوک

عقاید یک دلقک

انتشارات شمشاد منتشر کرد: تقریبا به مدت پنج سال کارم همین بود که از شهری به شهر دیگر می‌رفتم، صبح از پله‌های ایستگاه پایین می‌رفتم و بعدازظهر از پله‌ها بالا می‌آمدم، تاکسی می‌گرفتن، دستم را درون جیبم می‌بردم تا پول خردهایم را بیرون بیاورم و به تاکسی بدهم. از دکه روزنامه فروشی روزنامه عصر را می‌خریدم و در پستوی ذهنم به نظم و ترتیب از قبل برنامه‌ریزی شده این امور مکانیکی که ناخودآگاه اتفاق می‌افتاد فکر می‌کردم و خوشم می‌آمد. فروشگاه اینترنتی نیک بوک

دروغ بازی

انتشارات شمشاد منتشر کرد:تیا و کیت به هم نگاه کردند و بدون صحبت کردن، حرف هایی بین آن ها رد و بدل شد؛ مثل نوعی بار الکتریکی که از یک جسم به جسم دیگر منتقل می شود. انگار داشتند تصمیم می گرفتند که چطور جواب مرا بدهند. سپس کیت لبخندی زد؛ لبخندی کوتاه و مرموز. به طرف من خم شد تا فضای خالی بین صندلی ها مانع نزدیک شدنش نباشد. آن قدر نزدیک که می توانستم رگه های تیره را در چشمان آبی کم رنگش ببینم. گفت: (این یک بازی نیست. اصل بازیه. دروغ بازی.)فروشگاه اینترنتی نیک بوک