توجه طلبی

انتشارات اژدهای طلایی منتشر کرد:شعار معروف سورئالیستی «به من بگو با چه کسانی نشست و برخاست می کنی تا بگویم که هستی»، به آسانی به این جمله تبدیل می شود: «به من بگو به چه چیزی علاقه داری تا بگویم که هستی» ما خواهان هرکسی نیستیم؛ تنها افراد، تصاویر، چیزها، الگوها، ریتم ها و واژگان خاصی ما را تحت تأثیر قرار می دهند. در واقع نکته ی قابل توجه درجه ی سختگیری ما است و اینکه چقدر خود را به هم پیوسته و منسجم فرض می کنیم. فکر می کنم منظورمان از احساس «علاقه» پذیرش آزادانه ی چیزی است که سرخوشی و لذت جویی به ما هدیه می دهد.فروشگاه اینترنتی نیک بوک

ویدا پرند ، الهه اسدی

نگاهی روانکاوانه به توجه طلبی

انتشارات پندار تابان منتشر کرد:«چیزهای خاصی مانند برخی تأثیرات، نقوش، ریتم ها، واژه هایی که ثباتی اساسی به دنیایمان می بخشند، رگه هایی از دیوانگی که سبک و شخصیت و انسجام نهانمان را به بار می آورند توجهمان را معتاد خود می سازند، اعتیادی که ممکن است نجات بخش باشد یا ما را به خاک سیاه بنشاند.ما به شیوه های خاص و نامتعارفی توجه و جلب توجه می کنیم. به هر چیز و هر کسی توجه نمی کنیم؛ مشتاق هر کسی نیستیم؛ فقط افراد، تصاویر، چیزها، نقش و نگارها، ریتم ها و واژه های خاصی هستند که ما را تحت تأثیر قرار می دهند؛ در واقع به گفته ی شوستر نکته ی حیرت انگیز رفتار گزینشی و انسجام شخصیتی ما هر چند در خفاست. گویی چنانچه امکانش را داشتیم همه چیز را درباره ی خود به هم متصل می ساختیم. به هر حال این همان رگه های دیوانگی ماست که از طریق چیزهایی که -چه آگاهانه و چه ناخودآگاه- به آنها توجه می کنیم و توجه مان را جلب می کنند سبک و شخصیتمان و این خودِ مرکبمان را شکل می دهد. ما هم با اطمینان گنجینه ی چیزهایی را که توجهمان را جلب می کنند یا همان رگه های اعتیادمان (همان چیزهایی که به توجه به آنها معتاد یا غرق آنها می شویم) را با ناآگاهی بنیادینمان درباره ی نحوه ی شکل گرفتن شخصیتمان محدود میکنیم.در این صورت باید بیندیشیم چرا باید کسی را به توجه طلبی متهم کنیم. توجه طلبی یکی از بهترین کارهایی است که انجام می دهیم، حتی اگر بدترین راه ها را برای انجام آن انتخاب کنیم. به بیان ساده تر می توان گفت چنین راه هایی به معنای خواستن چیزی هستند که نمی دانیم چیست. و نیز نوعی معاشرت محسوب می شود، نوعی درخواست کمک از دیگران برای رسیدن به خواسته ی خود.»از متن کتابفروشگاه اینترنتی نیک بوک

مریم تقدیسی

لذت ‌های ناممنوع

نشر بیدگل منتشر کرد:دربارۀ لذت‌های ممنوع زیاد نوشته‌اند. ولی دربارۀ لذت‌های «ناممنوع» چه؟ «لذت‌های ناممنوع»، کتاب جدید و بی‌نظیر آدام فیلیپس است، نویسندۀ کتاب‌های «حسرت»، «عاقل شدن» و «در باب تعادل». بنا به استدلال او، عموماً این لذت‌های ممنوعه‌اند که فکر ما را به خود مشغول می‌کنند؛ ولی اگر خوب تأمل کنیم، شاید بتوانیم از امور ناممنوع هم، اگر نه بیشتر، دست‌کم به‌اندازۀ تابوها لذت ببریم. درضمن، چه‌بسا برآورد ناقصی داریم از اینکه با محدود ‌شدن ما، تحت قیدوبند امر ممنوعه و قوانینش، جهانمان چقدر محدود می‌‌شود. «لذت‌های ناممنوع»، کتابی است بلندپروازانه که از احساس ناامنی و بی‌ثباتی زندگی مدرن می‌گوید و به بررسی پویاییِ فلسفی، روان‌شناختی و اجتماعی‌ای می‌پردازد که بر میل انسان حاکم است و به واقعیت روزمرۀ او شکل می‌دهد.آدام فیلیپس، تیزبین‌ترین روان‌کاو از میان روان‌کاوان اهل قلم، همواره رسالتش را بیشتر خویشاوند ادبیات دانسته تا علم. شغل اصلی‌اش بینش و آگاهی‌ای به او می‌دهد که در نوشتارش به‌صورت شور و اشتیاقی نامعمول خود را نشان می‌دهد. همۀ نویسندگان بزرگ، آگاهانه یا ناخودآگاه، موقع نوشتن از روش تداعی آزاد روان‌کاوان بهره می‌جویند و در می‌یابند که به‌تعبیری شکل‌گیری اثر در هنگام نوشتنش نوعی سیاحت و انکشاف خود است، تماشای ذهنمان وقتی مشغول کار است؛ ولی کم‌اند نویسندگانی که مثل فیلیپس آن سوائق را درک کنند و شیفته‌شان باشند. مقاله‌های او شاهدی است بر این مدعا. - (تیم آدامز، گاردین)فروشگاه اینترنتی 30بوک

نصراله مرادیانی

عقل در برابر جنون

انتشارات پندار تابان منتشر کرد:از قدیم، عاقل بودن را با آن حالت بی‌رنگ وبوی «بدون بیماری روانی بودن» توصیف کرده‌اند. اگرچه آنقدر درباره‌ی دیوانگی نوشته‌اند که کتابخانه‌ها را پر می‌کند، اما تا امروز کسی به فکر این نیفتاده که مشخصا به ایده‌ی عاقل بودن فکر کند. در جامعه‌ای تحت سیطره‌ی افراط و زیاده روی، خودمان را بیش از هر حالتی با دیوانگی نزدیک می‌بینیم. اگرچه دیوانگی را در نهایت مخرب می‌دانند اما اغلب آن را به عنوان چشمه‌ی جوشان نبوغ، فردیت و بیانگری شخصی دیده‌اند. از سوی دیگر، عاقل بودن ما را سردرگم کرده. آدام فیلیپس، یکی از معتبرترین روانکاوان جهان و متفکری اصیل، به این عدم تعادل مفهومی می‌پردازد. او لایه‌های زندگی‌های ما را تا حیاتی‌ترین جنبه‌هایش کنار می‌زند و بر این تمرکز می‌کند که ما به عنوان انسان، والد، معشوق، یا هر کسی که این کلمات برایش اهمیت دارد، چطور می‌توانیم جایی برای عاقل بودن و رویکردی متعادل به زندگی باز کنیم. او، در دنیایی که پر است از اختلال‌ها و رنج‌ها، راهی به پیش نشان می‌دهد که همان قدر که صمیمی و واقع گرایانه است، نویدبخش و امیدزا نیز هست.فروشگاه اینترنتی نیک بوک

عباس سیدین

حسرت

انتشارات بیدگل منتشر کرد: همۀ ما دو زندگی موازی داریم: یکی همین زندگی کنونی‌مان و دیگری همان که حس می‌کنیم باید می‌داشتیم یا هنوز هم ممکن است داشته باشیمش. با وجود تمام تلاشی که صَرف زیستن در لحظه می‌کنیم، آن زندگیِ نازیسته به حضوری گریزناپذیر می‌ماند، به سایه‌ای که گویی قدم‌به‌قدم ما را دنبال می‌کند؛ و همین ممکن است تبدیل شود به داستان زندگی ما: مرثیه‌ای در سوگ نیازهای برآورده‌نشده و میل‌های قربانی‌شده. افسانۀ استعدادهایمان ما را افسون می‌کند؛ این افسانه که می‌توانیم چه‌جور آدمی شویم و چه‌ها کنیم. و این می‌تواند زندگی ما را به یک ناکامی همیشگی و بی‌پایان تبدیل کند. اما اگر شکست را از این معامله کنار بگذاریم چه؟ از دید آدام فیلیپس، روان‌کاو مطرح و شناخته‌شده، که دلبستگی ویژه‌ای هم به پارادوکس‌های ظریف دارد، اگر بتوانیم سرخوردگی‌های خود را سرنخی ببینیم برای پیدا کردن آنچه واقعاً می‌خواهیم، آن‌وقت است که رضایتمندی می‌تواند به شکل غیرمنتظره‌ای محقق شود. به بیانی دیگر، سودای زندگی بدون سرخوردگی به این می‌ماند که زندگی‌ای عاری از امکان شناخت امیالمان و تحقق آنها را طلب کنیم. فیلیپس در حسرت، با بهره جستن از تجربه‌های بالینی خود در زمینۀ روان‌کاوی و تحلیل آثار فروید، دی. دبلیو، وینیکات، ویلیام جیمز و شکسپیر نشان می‌دهد که «سرخوردگی»، «نگرفتن مطلب»، و «قسر در رفتن»، همگی فصل‌هایی از زندگی نازیستۀ ما هستند؛ و شاید هم بخشی جدانشدنی و اساسی از یک زندگی زیسته.فروشگاه اینترنتی نیک بوک