شبهای سپید

كمی دورتر، زنی كه به میله‌های نرده تكیه داشت به آب تیره كانال خیره مانده بود. كلاه زرد رنگ زیبایی بر سر و شنل كوتاه و سیاه رنگی بر شانه داشت. با خود فكر كردم:‹‹ دختر جوانی است كه مطمئنا موهای سیاهی دارد.›› ظاهرا صدای قدم‌هایم را نشنید. وقتی با نفس حبس شده و قلبی كه به شدت می‌زد از كنارش رد شدم حركتی نكرد. فكر كردم ‹‹ عجیب است، باید عمیقا در فكر باشد.›› و ناگهان از بی‌حركتی او بر جای خود خشك شدم. گویا صدای گریه آرامی شنیدم. بله، درست بود. دختر گریه می‌كرد و همچنان اشك می‌ریخت. خدای بزرگ!