مجموعه باران (سید علی صالحی)(پالتویی)

انتشارات نگاه منتشر کرد: آنجاکه قصیدهپروازى‌ست،دل در نازکاى غزلىشِکْوه مى‌کند،که ملالى اگر بمانده‌ست،خراب از دریغ نفسى‌ستکه هاى‌هاىِ هرگزشبه گیسوان آبى خوابطره مى‌تَنَد.بارىبا کوله‌بار همیشه خورشیدنشستهبه درد میراثْوارِ کسىکه از سلطه نگاهشسر بر سینه ستارگانجاودانه مى‌چرخد.فروشگاه اینترنتی نیک بوک

گزینه اشعار دوم (دعوت دوباره به ادامه دریا)

انتشارات مروارید منتشر کرد: خودخواه، خسته، بی‌شکیب این همه آن چیزی است که از این جهان برایم باقی گذاشته‌اند. با من مدارا کن، بعدها دلت برایم تنگ خواهد شد. فروشگاه اینترنتی نیک بوک

زن در سایه چهره اش را نشان خواهد داد

انتشارات نگاه منتشر کرد: کتاب «زن در سایه چهره‌اش را نشان خواهد داد» مجموعه شعری از «سیدعلی صالحی» شاعر معاصر است. کرامت «زن» و حضور و وجود متعالی او ، ‌محور اساسی شعرهای این مجموعه شعر از صالحی است.در مقدمه این کتاب چنین می‌خوانیم: «چون چراغ نباشد، چشم هم نیست و چون چشم نباشد، مغلطه بسیار به کار آید. تا بلکه از پرده به درآید که کس را نیارست نوشتن، مگر به عین عشق، نه این خواب‌های بی‌هوده به خرده‌گی!همه چیزی در این نهان، پیداها دارد به راه سفر، که حشر حضور است در ورای واژها، زیرا ذره‌های ذات تو را درخواب کتاب می‌بینند که رقم به رویا آورده‌ای ‌عجیب . تا آدمی…آدمی شود به عین عشق!»سیدعلی صالحی زاده 1334 در روستای مرغاب از توابع ایذه در استان خوزستان شاعر و نویسنده معاصر ایرانی است. او از شاعران جریان موج ناب و بانی شعر گفتار در شعر معاصر ایران است.همه چیزى در این جهان، دَم به دَم شَرْحه‌خوانِ تخیّلِ خویش است، خاصه به این روزگارِ عجیب كه در این ورطه … واژه‌هاى پیاپى، فقط پیر مى‌شوند پیاپى. یك عده دانسته، یك عده ندانسته، عده دیگرى درگیر و در گرفت، مى‌گویند شعر، تنها بازىِ كلمات در بازىِ با كلمات است به ایامِ آل و عبور. زهى ظلمتِ به نار اندر …!چون چراغ نباشد، چشم هم نیست و چون چشم نباشد، مَغلَطه بسیار به كار آید. تا بلكه یكى از پرده به درآید كه كس را نیارست نوشتن، مگر به عینِ عشق، نه این خواب‌هاى بى‌هوده به خُرده‌گى!همه چیزى در این نهان، پیداها دارد به راه سفر، كه حَشر حضور است در وَراىِ واژه‌‌ها، زیرا ذره‌هاى ذات تو را در خوابِ كتاب مى‌بینند كه رقم به رؤیا آورده‌اى عجیب. تا آدمى … آدمى شود به عینِ عشق!زنهار! این احوال بر كس شوریده نشاید، مگر به قدرِ قیام برآید و در شعر، لایق لیالىِ مولانا شود. به هر سپس‌تَر … من از چه نوشتِ این چراغ مبارك، شما را به نورِ دیده … دریا خوانده‌ام تا نزدِ آفتاب شوید، كه راهْ بَلَدِ باران شمایید به عینِ عشق، بارى به منتها: نامه جز این نماز … طى نشود، وگرنه مسافر نئى …! كه او كه من است و مولاناست به این هجرتِ طى، دَم به دَم: یَنْظرُ به نور … الشعر و الشفاء …!فروشگاه اینترنتی نیک بوک

سرود روح بزرگ

انتشارات نگاه منتشر کرد:وقتی همه از دلیری دریا سخن میگویند تو خاموش باشخبر خاصی در راه نیست.وقتی همه خاموشند تو آرام برو شکایت خاموشان را با دریا در میان بگذارحتما اتفاق خاصی رخ خواهد داد.چترت را ببر کبریت یادت نرود... .فروشگاه اینترنتی نیک بوک

پرده را کنار بزن در پایان عشق پیروز است

انتشارات نگاه منتشر کرد:راز مانایی شعر صالحی در هم‌آوایی پنهانی کلمات او نهفته است. تا جایی که به اذعان مخاطب خاص و اعتراف هوادار عام، شعر سید علی صالحی نه سخت است و نه ساده و همین اتفاقِ از سر آگاهی است که منجر به کشف زیبایی‌شناسی شعر او می‌شود. عاملی که خود معلول ارتباط سالم ناخودآگاه او با جهان بی‌پیرایه خودآگاه اوست. برای نمونه به شعر سفر همیشه سرآغاز اضطراب ماست نگاه کنید: «من گاهی گران به گفت می‌آیم/ من/ الکن اعصار وحشت‌ام که واژه‌هایم/ وثیقه‌ی آزادی می‌شوند/ اما خودم وقت پرنده‌گی/ کلمه کم می‌آورم». معیار عناصر زبانی شعر صالحی ریشه در نادیده گرفتن زبان آرکائیک و فاخر دارد. همان موهبتی که خودش آن را نفی خودکامگی زبان می‌داند. در این زبان، کلمات آنچنان رامِ دست و تخیل او هستند که حتی وقتی از مرگ می‌گوید واژه‌ها برایش صادقانه می‌میرند. شعر «پیراهنت را رو به باد بگیر» از پرده دوم: «من بی سوی و/تو/ ماسوا/ من/ آب و/ تو تشنه به نی‌نوا/ هی حضور تمام/ ببین در غیاب تو/ بر من چه رفته است/ که شب از روز خسته و/ روز/ از این همه شب/ تاریک». در جهان شعر صالحی آزادی همیشه یک پای ثابت تحقیر تاریکی است و دانایی نقطه پرگار تخیل اوست. با این همه اما در یک چشم‌انداز کلان، می‌توان بسامد را تنها تهدید زبان او دانست. عنصری که فرصت سپیدخوانی را از مخاطب می‌گیرد تا جایی که مخاطب احساس می‌کند نقشی جز سکوت در برابر شاعر ندارد. شعری از پرده دوم: «دلهره،دیوارها،آدمی/ فرق چندانی ندارد/ کدام سوی خیابان باشی/ عده‌ای با عجله می‌آیند که بروند/ عده‌ای با عجله می‌روند که بیایند/ سر تا ته زندگی را بزنی/ سر تا ته زندگی همین است». در فضای فرهنگی و اجتماعی سیاسی ایران، آقای صالحی همواره در کسوت یک شاعر پرسشگر مطرح بوده است و باید مهم‌ترین پرسش او را در اندوه بی‌پایانی خلاصه کرد که بی‌رحمانه گریبان آزادی انسان را گرفته است. کما اینکه همیشه برایش گرسنگی به سان گرگ بوده است و تشنگی یک فرصت بی‌نظیر برای عادت نکردن به این زندگی، که به تعبیر خودِ شاعر تکلم بیهودگی است. شعری از پرده چهارم: «به خشک‌سال دریا بمیریم/ بهتر است…تا تحمل این طایفه/ که ترانه‌خوان تاریکی‌اند/ نه تحقیر سگ/ نه تیغ درنده/ تمام». کتاب دوم درست از جایی شروع می‌شود که کتاب اول به پایان می‌رسد. این کتاب بیشتر در بر گیرنده عاشقانه‌های شاعر است: «ماندن در خانه/ مردم را خسته می‌کند/ رفتن به خیابان هم پول می‌خواهد/ منتظر تماس توام/ بی‌شنیدنِ تو/ همه کهکشان کر است». متافیزیک شعر صالحی آرامشی دارد که کمتر در شاعران دیگر دیده می‌شود. کار او در شعر، نوعی قداست دادن به زبان است. زبانی که تنها بخش کوچکی از آن بر گفتار دلالت دارد، که کارکرد اصلی آن ریشه در رفتار حرف‌های شاعر دارد: «ماه، رخسار، سپیده‌دم/ و دختری/ که ابریشم و انار/ مترجم لهجه‌ی بوسیدن‌اش بودند». آقای صالحی به عنوان یکی از بنیانگذاران موج ناب، که هرچند در سال 57 از آن فاصله می‌گیرد اما به جرات می‌توان گفت، شعر او هنوز شعر ناب است: «هر وقت مثل مادرم/ دعایت می‌کنم/ می‌شنوم دریا آهسته با خودش می‌گوید/ آمین». حضور نامحسوس اندیشه در شعرهایش، باعث شده تا او در بیان مشاهدات خود خردورزی نکند. شاعر می‌تواند گزارشگر وقایع پیرامون خود باشد اما به شرطی که شور و شهود را قربانی شعور مجرد نکند. کاری که آقای صالحی در انتهای کتاب انجام می‌دهد نمونه خوبی است از شاعری که خودش را در مقام روایتگر تاریخ قرار می‌دهد: «ببین چقدر دروغ گفته‌اید/ که سنگ هم می‌ترسد/ مُهر نمازتان شود/ بوی بد دهان سگ می‌آید». شعر صالحی آهنگین نیست. به عبارتی انگار کلمات شعر صالحی اصلا نیازی به ضرباهنگ ندارند. چراکه آرایه‌های کلامی‌او مدام در حال گرم نگاه داشتن یکدیگر هستند. به تعبیری او استاد شکستن واژه‌هاست برای به دست آوردن هسته آنها. گاهی مخاطب به قدری در واژه‌هایش غرق می‌شود که انگار دارد به یک تصویر سه‌بعدی نگاه می‌کند. طوری که او وادار می‌شود تا احساس کند خداوند هم مخاطب صالحی است: «کوبانی/ کربلای هزاره‌ی کرکس/ با سرهای بریده‌ی بسیارش بر نیزه‌ها/ خدایا…خدایا/ کلمه کافی‌ست/ برایم گلوله بفرست». دریافتی که او از جهان پیرامون خود دارد مبتنی بر عناصر دیداری است تا کشفیات ذهنی و این حاصل کاشت دوربین شاعر در موقعیتی مناسب است برای ثبت هر آن چیزی که او به خاطرش دست بر دعای نوشتن می‌برد: «نگران نباش/ سرانجام دجالان خواهند رفت/ درندگان خواهند رفت/ دردآوران خواهند رفت/ اما تو…تنها تو/ سربلند، زیبا و بی‌نظیر می‌مانی/ تو دختر کوبانی».فروشگاه اینترنتی نیک بوک

این شفا برسد به دست مجروح ترین رویاها

انتشارات نگاه منتشر کرد :بعد از فریدون به من نگاه کن من دریاها پس پلک های خود دارم. چراغ را بالاتر بگیر او که بر دار مرده است دیر به دماوند رسیده بود.فروشگاه اینترنتی نیک بوک

شرح شوکران

زیارت‌نامه مرغ سحر و همخوانی دختران خرداد ماه

انتشارات چشمه منتشر کرد:جهان و هرچه در او هستتفالة چای بعد از یک عصر آسوده است،مزة قند را فراموش نکن!ـ از متن کتاب ـفروشگاه اینترنتی نیک بوک

عاشقانه‌های بعد از گرگ

انتشارات مروارید منتشر کرد:زمینسومین سیارۀ نزدیک به خورشید است،منآخرین مسافرِ بازمانده از آن منزلِ می کشان،پس...نشانیِ تو کجاست؟!فروشگاه اینترنتی نیک بوک

ما نباید بمیریم (رویاها بیمادر میشوند)

انتشارات نگاه منتشر کرد:باید زنده بمانیم. هنوز هم باران هست. راه، رؤیا، روشنایى هست. شب فقط استعاره است، شب هرگز دشمنِ كسى نبوده است. ما در ستایشِ زنده ماندن به شادمانى رسیده‌ایم. امتحان كن، شعر… خوب است، امید است، رضایت است، آزادى است.من برایت از شعر مى‌نویسم، شعر مى‌نویسم، از شفا مى‌نویسم، شفا مى‌نویسم. تكلیفِ ما رعایتِ رؤیاهاست. زندگى در شفا ادامه دارد، عشق ادامه دارد، امید ادامه دارد. من هم یكى از میانِ شما، یكى از شما، از همین بسیارانِ بى‌دریغ‌ام. بسیارانى در من زیسته و من در بسیارانى زندگى كرده‌ام. ما زنده مى‌مانیم، ما باید زنده بمانیم. شعر… خوب است، باران خوب است، بوسه خوب است؛ بوسیدنِ بى‌پایانِ در تو شدن، با تو شدن، از تو شدن.كشفِ حلول، كلمه، خوشى، خوبى، آرامش، آغوشِ آدمى. خورشیدهاى بى‌شمارى در چشم‌هاى ما مخفى مانده‌اند، ما طلوع خواهیم كرد. صبح نزدِ من است. من نزدِ توام، تو نزدِ زندگى. ما نباید بمیریم، رؤیاها بى‌مادر مى‌شوند.عشق… خوب است. من آن روز آمدم شما را به ادامه‌ى روشنِ راه دعوت كردم، گفتم عشق خوب است. و شعر اجازه نمى‌دهد اندوهِ دیگران را تحمل كنیم، شعر اجازه نمى‌دهد بى‌تفاوت از كنار تاریكى‌ها بگذریم. من به فهمِ فانوس ایمان دارم. قرار بود من همراهِ بودا زاده شوم، اما مادرانِ مُقَرَب یادشان رفت اسم ساده‌ى مرا در دفترِ رسولان بنویسند، قرار بود باران باشم، درخت انار، آب، بوته‌ى گُل سرخ…، اما شاعرانِ كُهن به سرزمینِ هیلانیا اشاره كردند. هنوز نوبتِ میلادِ من نرسیده بود. من گفتم امید خوب است، و اعتماد، و علاقه‌ى بى‌سؤال، و دانایىِ بى‌دلیل، سرشار شدن از شادمانى، رفتن به خوابِ رؤیا، و رسیدن به رضایتِ روشنایى، تا طلوعِ كاملِ پرنده.انسان… مبارك است، انسان خیلى مبارك است. او مى‌داند بُریدن تمرینِ خاستن است. او كه به زانو در نمى‌آید، خردمند خواهد زیست. انسان خوب است، من خوبى‌ها را مى‌بوسم، لمسِ انسان را بو مى‌كنم. عزیز است عطرِ آدمى. ما نباید بمیریم، رؤیاها بى‌مادر مى‌شوند.ما باید زنده بمانیم. ما هرگز از عیشِ آب و عادت فانوس فراموش نمى‌شویم. ما حتى به وقتِ وداع، با شادمانى از این كالبدِ كُهن جدا خواهیم شد. ما ادامه‌ى روشنِ راهیم. شعر خوب است، بوسه خوب است، باران خوب است، لذت خوب است. شعر…. خواهرِ من است. من نخستین كاشفِ بوسه‌ام. من باران را دیده‌ام، من لذتِ تنفسِ گیاه را شنیده‌ام.انسانِ من، انسانِ شفا، فرستاده، نور، اردیبهشت، كلمه، كلمه‌ى من. منِ كلمه مى‌گوید: از پیدا شدن در خوابِ جانور پرهیز كن تا شنیده شوى. شعر…. خوب است. شعر… آدمى را از درد به دوا دعوت مى‌كند، از درد به نجات، از درد به آرامش، به آهستگى، به انگیزه. ما راهى نداریم جز به یاد آوردنِ رنگ‌ها، عطرها، علاقه‌ها، آوازها، رؤیاها. زندگى… خوب است، و بلوغ، و بخشیدن. زنهار اى عزیز، نوشتنِ دنیا، دستِ آدمى را مى‌گیرد، وحشت را از واژه‌ها مى‌گیرد.و انسان به خانه‌ى خود بازخواهد گشت. او سفیر صبح‌هاى بارانى است. او فرستاده‌ى شفانویسِ اردیبهشت است. او شاعر است. او مى‌گوید شعر بخوانید، شفا خواهید یافت. شعر بخوانید، درها گشوده خواهد شد، او مى‌گوید ما نباید بمیریم، رؤیاها بى‌مادر مى‌شوند.از تاریكى نترسید، تاریكى… اشاره است، تاریكى ترس ندارد. تاریكى استعاره است. خواب‌هاى ما خُرّم از گندم است، دست‌هاى ما بوى نان مى‌دهند. به خود اعتماد كنید، از نو زاده خواهید شد. شعر…. فرصتِ تكثیرِ فهمیدن است. نگاه كنید، صداى روح مى‌آید از واژه، واژه مى‌داند انسان امانتِ آرامش است. تماشا كنید، ما به زندگى برمى‌گردیم. پایدارى در پرده‌هاى شعر، ما را به شفا خواهد رساند. شعر بخوانید، باران خواهد آمد، تشنگى تمام خواهد شد. شعر دعاىِ دانایىِ آدمى‌ست. امتحان كنید، در شعر زیستن، تخیلِ انسان را معطر مى‌كند. انسان پیروز است، انسانِ صلح، انسانِ امید، انسانِ عشق.به شادمانى رسیدن، به رضایت. به رؤیاى مشترك رسیدن، دیدن، بوسیدن، بزرگ شدن. دیگر هیچ دیگرى در این دایره نیست. دیگران… تكثیر بى‌پایانِ تواند، تو… در آینه‌هاى روشن بلوغ، در ترانه‌هاى آرامِ تماشا. تو نه پیامبرِ دیگرانى، نه پیروِ دیگران. حضور… حضورِ شعر، حضورِ شفا…! شعر… شفاست، شعر فرصتِ شفاست. به یادآر: انسان پیروز است، انسان فرستاده است، فرستاده‌ى شفانویسِ اردیبهشت است. پس ما نمى‌میریم. ما نباید بمیریم. راه، راه، راهِ روشنِ رؤیاها…!فروشگاه اینترنتی نیک بوک

قمری غمخوار در شامگاه خزانی

انتشارات نگاه منتشر کرد :هایکو از آن دست قوالبی است که گر چه هنوز چندان شناخته شده نیست اما در سالهای اخیر مورد توجه شاعران مدرن قرار گرفته و مخاطبان بسیاری یافته است. وظیفه هایکو، تجسم یک منظره یا طرح موضوعی است که به مخاطب عرضه می شود و تاویل آن نیز بر عهده خواننده است. «مجموعه قمری غمخوار در شامگاه خزانی» شایدیکی از بهترین تجربه های جدی هایکو سرایی پارسی است که سید علی صالحی به زیبایی از عهده سرایش آن بر آمده است.صالحی خود در مقدمه کتابش چنین می گوید: «مدت ها بود که هیچ شعر ، سراغی از من نمی گرفت و تنها سه سطر ساده سروده بودم: کسی از این راه عبور نخواهد کرد جز باد که او را نخواهی دید . بنا به رسم همیشه، خیال می کردم بسا پاره ای از یک شعر کامل است که فعلا طلایه دار آن به دیدارم آمده است. هر چه منتظر ماندم خبری نشد. ناگهان در یافتم این چند هجای موجز، خود یک شعر کامل است. مستقل است. اول و آخر است. و این نخستین هایکوی من بود». صالحی در این اثر سعی کرده تا با صرف کمترین واژگان ،معانی تامل برانگیزی را نشان دهد. از اطناب پرهیز کرده و به تصویر سازیهای زیبا و عینی روی آورده است. موضوع دیگر، تصویرهای کتاب است که سید علی صالحی خود کشیده است. «مجموعه قمری غمخوار در شامگاه خزانی» یکی از جدی ترین تلاشهایی است که بر اساس یک قالب غیر ایرانی در شعر ما صورت گرفته است.فروشگاه اینترنتی نیک بوک

نشانیها

می‌دانم حالا سال‌هاست كه دیگر هیچ نامه‌ای به مقصد نمی‌رسد حالا بعد از آن همه سال، آن همه دوری آن همه صبوری من دیدم از همان سر صبح آسوده هی بوی بال كبوتر و نای تازه نعنای نورسیده می‌آید