عف عف

انتشارات افراز منتشر کرد:هنوز یک ساعت نگذشته بود که‌ در میانه‌ی خشم و اندوه‌ راه‌ را هم گم کردی. هرچند چیزی نخورده‌ بودی، اما گرسنه‌ات نبود. از دامنه‌ی صخره‌ها به‌ دشت وسیعی رسیدی. هنوز آفتاب غروب نکرده‌ بود. سایه‌ی کوه‌ها دشت را تاریک کرده‌ بود. به‌ گام‌هایت شتاب بخشیدی. با هر گام، تف‌ولعنتی به‌ ظلم‌وستم حکومت و آدم‌هایش حواله‌ می‌دادی. با صدایی که گویی از ته‌ چاه می‌آمد،‌ با خودت حرف می‌زدی. نسرین و پدرت توی ذهن و چشم‌هایت جا خوش کرده‌ بودند. در مقابل جان‌های پاک و بی‌گناهشان احساس دین می‌کردی. باعث مرگشان شده‌ بودی. صداهای درهمی توی گوشت زنگ می‌زد... صدای گریه‌ و التماس‌های بی‌نتیجه‌ی‌ نسرین که‌ هشت نه‌ یغور گردن‌کلفت به‌ جانش افتاده‌ بودند، با صدای بی‌اندازه‌ محزون مادرت که‌ از اتاقی نزدیک، صدای نسرین را می‌شنید، درهم ‌آمیخته‌ بود. تارهای خشم و نفرت درونت با این صداها به‌ رعشه‌ در‌می‌آمد. صدای فحش‌های آب‌نکشیده‌ی پدرت با صدای شلاق و باتومی که‌ بر پشت و سینه‌‌اش می‌خورد، یکی شده‌ بود... تمام این صداها همراه‌ سوز باد سرد، صورتت را تیغ‌آسا می‌خراشید و پاره‌ می‌کرد.در آن غروب سرد، آتش تن نسرین از نوک انگشت‌های پا به‌ سوی سرت زبانه می‌کشید. بر شانه‌هایت، بر سینه‌ات دست می‌ساییدی. کابل‌ها و باتوم‌هایی که‌ بر تن پدرت زده‌ می‌شد، بر تن تو نیز رد انداخته‌ بود. تصویر بی‌کسی مادر کورت کرده‌ بود. کورمال‌کورمال تنت را بر پستی و بلندی می‌کشیدی. شبی، نه‌ مثل یک خواب، که‌ انگار تازه‌ اتفاق افتاده‌ باشد، در دل شب و برف تلوتلو می‌خوردی. پانزده‌ سال یک عمر است! هنوز هم جزئیات آن شب را به‌ خاطر داری؛ هنوز هم کوچک‌ترین جزئیات مقابلت رژه‌ می‌روند.فروشگاه اینترنتی نیک بوک

نینا کریمی

به وقت پازولینی

انتشارات افراز منتشر کرد:حلقه‌ی عصبیت چهل و چهار روز طول کشید؛ هر شب رأس ساعت هشت، برنامه فردا رو اعلام می‌کردن. یکی از برنامه‌هایی که ثابت بود و از همون روز اول شروع شد، اونجایی بود که یه پیرزن لکاته می‌اومد و تموم خاطرات مهوع هرزگی‌های خودش رو ریزپردازانه تعریف می‌کرد. هر روز هم یه خاطره‌ی تازه می‌گفت. شخصیت‌های داستان‌های حال به هم زنش، درست عین قصه‌های مدرن، از یه داستان به داستان دیگه‌ش می‌رفتن و اینجور شده بود که ما خصوصیت روحی و ویژگی‌های جسمیک همه‌ی اون شخصیت‌ها رو از بر بودیم و روزای آخر فصل عصبیت، می‌تونستیم رفتار هر کاراکتر رو حدس بزنیم. از یه روز به بعد با پارچه‌های مشکی چشم هامون رو می‌بستن و ازمون می‌خواستن که روی خاطرات پیرزن لکاته خیالبافی کنیم. ما مقاومت می‌کردیم و سعی می‌کردیم ذهنمون رو منحرف کنیم، اما توی اون محیط... توی اون وضعیت جسمانی و توی اون بیخوابی‌های هولناک، تصاویر هرزه نگارانه، خود به خود از جلوی چشمامون رژه می‌رفت و این خودش رنج بالاتری بود. اونجا به گریه می‌افتادیم. به پیرزن التماس می‌کردیم که خفه شه. می‌گفتیم خفه شو پیرزن، ما نمی‌خوایم وقایع حال به هم زن زندگیتو بشنویم. پیرزن گوشش به حرفامون بدهکار نبود و یه ریز حرف می‌زد. بعد دستمالای سیاه رو از جلوی چشمامون بر می‌داشتیم. پیرزن هنوز داشت حرف می‌زد و دهنش از هیجان کف کرده بود. کلمات آلوده‌ش از وسط کف‌های چرک دهانش خارج می‌شد و لزج و چسبناک می‌چسبید به ذهنمون. تصویرهای هرزه نگارانه‌ی توی ذهنمون، مثل یه پرده‌ی نامریی جلوی چشممون رژه می‌رفت و گاهی اینقدر این تصویرها جون دار میشدن که من می‌تونستم خیالِ توی ذهن باقی بچه‌ها رو هم ببینم. از یه جا به بعد، خودمون رو توی اون تصویرها می‌دیدیم. خودمون که توی یه توالی قطع ناشدنی به جون هم افتاده بودیم و پیرزن مثل یه پرهیب پرزور قاه قاه می‌خندید.فروشگاه اینترنتی نیک بوک

خانه ویلایی

انتشارات افراز منتشر کرد:مایکل: من خودم راحت‌ترم روی همین کاناپه بخوابم.سوزی: اتفاقاً کار درستی می‌کنین. باور کنین. تختم راحت نیست. اذیتتون می‌کنه‌.آنا: تو که واقعاً نمی‌خوای بذاری مایکل تو اتاقِ‌نشیمن بخوابه؟مایکل: من ناراحت نمی‌شم. جدی می‌گم.سوزی: دیدین؟! ناراحت نمی‌شن.آنا: باشه، حوصله‌ی بحث کردن ندارم.(آنا درحالی‌که به‌سمت آشپزخانه می‌رود، نگاه خشم‌آلودی به سوزی می‌اندازد.)سوزی: یه وقت فکر نکنی من از اون دخترهای لوس و یه‌دنده‌م، چون واقعاً نیستم.مایکل: نه، این چه حرفیه! من چه شب‌هایی بوده که روی همین مبل غش‌ کردم و خوابیدم. داستان مال اون قدیما‌ست. یه‌جورایی‌ هم دلم واسه اون روزها تنگ شده.(مکث.)نمی‌دونم می‌دونی یا نه، ولی من دیوونه‌ی مادرت بودم.سوزی: معلومه که می‌دونم. شما همدیگه رو دوست داشتین.مایکل: چی؟! کی اینو بهت گفته؟سوزی: خودش تعریف کرد. قبل مردنش راجع‌به همه‌ خواستگارهاش بهم گفت.مایکل: نه بابا! چه بحث سنگینی بوده پس!فروشگاه اینترنتی نیک بوک

مرتضی تهرانی

سوار باد

انتشارات افراز منتشر کرد:کمی خسته شد. نشست. تکیه داد به ساقه تنومند درختی که نمی دانست نامش چیست. به گونه ای نشست که در معرض دید نباشه. احیاناً کسی آمد غافل گیر نشه. عادتش بود. احتیاط می کرد.ذهن و خیال را یله کرد. آزاد و رها. تا پرواز کنه در کوه و دشت. در صحرا و جنگل. در بیابان و ریگزار. در رود و دریا. تا بوسه زند به شوق بر آسمان آبی! تا غوطه زند بر موج های خروشان. موج هایی که سر بر ساحل می کوفتن!"کجاست عدالت؟ عدالت کجایی؟ کی اجرا می شه؟ کی اجرا می کنه؟ بهای آزادی چقدره؟ راسته که مردمانی به آزادی رسیدن؟ زندگی چیه؟ زندگی چیزی نیس جر پذیرفتن مسئولیت دردناک انتخاب ها مون"!به فکر و خیال اجازه پرواز بیشتر نداد. اجازه پرسه زدن. مهارش کرد. به دست و پاش زنجیر بست!"حالا وقت مناسبی برای این فکر و خیال ها نیس. باید ببینم چرا طرف سر قرار نیومد؟ مشکلی پیش اومده؟ اتفاقی براش افتاده؟ دستگیر شده؟ نکنه وقتی تو سالن نبودم، آمده و رفته. نه، غیرممکنه. حتمن نیومده؟ شاید اومده و خودش نشان نداده. خواسته منو امتحان کنه، ببینه سر قرار میام، نمیام. وقت بد بینی نیس. بدبینی کار دست آدم میده. به جایی می بره که نباید..."فروشگاه اینترنتی نیک بوک

خانه روزانه خانه شبانه

انتشارات افراز منتشر کرد:در خانه‌ی مارتا قفل بود. پس با لگد بازش کرد. البته بعد از شنیده شدنِ غژغژ زننده‌ی لولای در! مارِک مارِک با حال نزار وارد آشپزخانه‌ای شد که گویی همین دیروز مارتا آنجا را ترک کرده. رومیزی شمعیِ کشیده‌شده بر روی میز آشپزخانه آن قدر بلند بود که به کف می‌خورد. رویش یک چاقوی بزرگِ مخصوص بریدن نان وجود داشت. مارِک مارِک به سرعت زیر میز سرک کشید اما چه فایده که چیزی آنجا نبود! او به سراغ کابینت‌ها رفت. و سپس به سراغ اجاق و سبد هیزم‌ها، و نهایتاً هم نگاهی به درون کشوهای دِراوری انداخت که در آنها یک سری ملافه به شـکل منظمی چیده شده بودند. همه‌چیز بوی رطوبت زمستانی می‌داد؛ برف، فلز و چوب نم کشیده. او به همه‌جا نگاه کرد و حتی بعد از لمس کردن لحاف و تشک مارتا، دستش را در چکمه‌های پلاستیکیِ نسـبتاً کهنه‌ای هم فرو کرد. او تصور روشنی از مارتا در پاییز داشت، او می‌دانست که مارتا قبل از ترک خانه‌اش آن بطری‌ها را بسته‌بندی کرده و کنار می‌گذارد. اما جای دقیق‌شان را نمی‌دانست. او گفت: «پیرِ سگ!» و زد زیر گریه. او پشت میز غذاخوری نشست و سرش را در میان دو دستش گرفت، اشک‌هایش هم بعد از افتادن به روی آن رومیزی توانستند حداقل مقداری از آن فضله موش‌ها را بشویند و با خودشان ببرند.فروشگاه اینترنتی نیک بوک

مسلم بخشایش

نقشه قلمرو

انتشارات افراز منتشر کرد:در کمال تعجب همه، کاشف به عمل آمده بود که نویسنده‌ی کتاب ذرات ابتدایی، که در طول زندگی خود یک بی‌خدایی متمایز از خود نشان داده بود، با احتیاط بسیار شش سال قبل در یک کلیسا در کورتنری، تعمید یافته بود. این خبر مسئولان کلیسایی را از یک عدم قطعیت دردناک بیرون کشید: به دلایل آشکار رسانه‌ای، آن‌‌ها نمی‌خواستند از تدفین شخصیت‌‌های مشهور دور بمانند. اما پیشرفت منظم الحاد، سقوط مداوم در میزان تعمید و حتی تعمید‌های آمرزش خالص، و اجرای صریح قوانین برای آن‌‌ها باعث می‌‌شود که آن‌‌ها بیش از پیش در این راه ناامیدکننده قرار بگیرند.اسقف اعظم کاردینال پاریس با ایمیل توافق خود را برای یک مراسم جمعی اعلام کرد که در ساعت یازده برگزار شود. او خودش کسی بود که وعظی را نوشت که بر ارزش کلی آثار رمان‌نویس تأکید داشت و فقط به عنوان آخر کار، به تعمید پنهان وی در کلیسای کورتنای اشاره کرد.فروشگاه اینترنتی نیک بوک

بهنود فرازمند

ختمی ارغوانی

انتشارات افراز منتشر کرد:از نگاه کردن به قهوه‌ای گرم چشمانش می‌هراسیدم. می‌ترسیدم که سست شوم، که دستانم را دور گردنش حلقه کنم و نگذارم برود. برگشتم. آلمانداها را از لای انگشتانش در آورد و با دقت به گلبرگ‌های زردش نگاه کرد، پرسید: «این همون گلیه که تو می‌مکی؟ که شیره‌ی شیرینی داره؟»لبخند زدم: «نه اون اکسوراست.» گل را انداخت و شکلکی در آورد.خندیدم. خندیدم چون گل‌های آلاماندا خیلی زرد بودند. خندیدم چون تصور کردم پدر آمادی شیره‌ی تلخ آنها را می‌مکد. خندیدم چون چشمان پدر آمادی خیلی قهوه‌ای بودند و من می‌توانستم خودم را در آنها ببینم.فروشگاه اینترنتی نیک بوک

الهه علیزاده

سه خواهر

انتشارات افراز منتشر کرد:بارون: پس برای مهمانی خواهرت نمی‌‏مانی؟ ماشا: مهمانی؟ [ناگهان به یادش می‌‏آید، رو به ایرینا] البته، البته. عصر بر می‌‏گردم. خداحافظ عشقم. [او را می‌‏بوسد] و باز هم، برایت تمام شادی‌‏های دنیا را آرزو می‌‏کنم. [رو به همه] آن قدیم‌‏ها وقتی پدر زنده بود برای جشن نام‌‏گذاری ما همیشه سی یا چهل افسر جوان به اینجا می‏‌آمدند. یادت هست چه دیوانه‌‏بازی‏هایی از خودمان در می‌‏آوردیم؟ حالا جمع‏‌مان شده یک مرد، [بارون] یک پسربچه [سولیونی] و خانه‌‏ای که مثل کتابخانه ساکت است... معذرت می‌‏خواهم. بهتر است بروم. به حرف‏هایم توجه نکن. امروز خیلی پکرم، من تقریباً... من... من [در میان اشک‏هایش می‏‌خندد و ایرینا را بغل می‌‏کند] بعد با هم حرف می‌‏زنیم. بعداً می‏‌بینمت. باید بروم بیرون، بیرون، دور...ایرینا: ماشا مریض شدی؟ اولگا: [گریه می‏‌کند و ماشا را بغل می‏‌کند] حالت را خوب می‌‏فهمم. سولیونی [لبخند سردی می‌‏زند] وقتی یک مرد فلسفه‌‏بافی می‏‌کند شانس این را دارید که چیزی از فلسفه بشنوید؛ اما وقتی زنی سعی می‏کند فلسفه‌‏بافی کند، یا بهتر بگویم دو تا زن، می‌‏دانید چه چیزی گیرتان می‏‌آید؟ بارون، تو خوب می‏‌دانی. [صورتش را به صورت توزنباخ نزدیک می‏کند و با دستش ادا درمی‏‌آورد] کوآک‏‌کوآک، کوآک‏‌کوآک، کوآک‌کوآک. ماشا: واقعاً بچه‌‏ننۀ شروری هستی.فروشگاه اینترنتی نیک بوک

نازیلا باقری

نصف آنچه كه اتلی رز در مورد اسب‌ها میداند

انتشارات افراز منتشر کرد:آرنج‌هایم را به نرده تکیه دادم و روی پل ایستادم. سیستم گردش خونم مطابق معمول کار می‌کرد. رشد و مرگ سلول‌هایم طبیعی بود. هیچ‌چیز در درون بدنم سعی در کشتن من نداشت. البته مرگ عادی‌ترین چیزی بود که می‌توانست رخ دهد. من تاحدی آن را می‌شناختم. با این حال، من آن‌جا ایستاده بودم و منتظر دیدن جسد درون رودخانه بودم، در حالی که بدن های زنده‌ی واقعیِ اطرافم را نادیده گرفته بودم؛ گویی بیشتر، مرگ معجزه بود، نه زندگی.در این کتاب، شش داستان کوتاه برتر جایزه‌ی ای اف جی ساندی‌تایمز گردآوری شده است. این جایزه، باارزش‌ترین و معتبرترین جایزه‌ی داستان کوتاه در جهان است که از سال 2010 با فهرست کوتاهی از نویسندگانی چون برندگان سابق جوایز پولیتزر، اورنج و من‌بوکر، به‌سرعت تبدیل به یکی از مهم‌ترین جوایز سالنامه‌ی ادبی شده است.فروشگاه اینترنتی نیک بوک