سیب ها از دامنم ریخت

می خواستم باغم هم آغوش تبر باشد هم با تبر باشد و هم دور از خطر باشد می خواستم خالی شوم از اجتماعی سرد دنیا فقط دستان گرم یک نفر باشد

دو روز مانده به فردا

ناگهان آبی شدم

تازیانه‌های زمانه شیارهای زخم خورده جا مانده بر پشتم خم و گوژ پشت از سنگینی نگاه به مسلخ كشیده یك كولی از سرب داغ در تابستان تا صدای سم‌های اسبان رم كرده از تعریف زندگی از عالم و آدم تنگ بر خواسته بر مسند به شوق كشیده زمان به جان می‌خرم همه را برای زنده ماندن زندگی كردن

حجم رویا

وصیت و صبحانه

من کم تحملم

من با زخم زبونات رفیقم مرهم بذار با حرفات رو زخم عمیقم با توام که داری به گریه ام می خندی کاش میشد بیای و به من دل ببندی...